Opowiadnaie roździał 11

 Rozdział 11

Angelika

Kocham Angie, w końcu to moja córka ale tak nie może być, aby ona była z Germanem, to nie właściwe. Mam pomysł, muszę ......ten związek jakoś zakończyć zanim będzie za późno. Rozmyślałam sobie. Nagle usłyszałam Viole.
-Babciu to my zaraz wracamy z Angie
I poszli, a ja pomogłam pani Oldze posprzątać. Potem zadzwoniłam do Pablo.
-Halo Pablo?
-Cześć Angelika, co u ciebie ?
-Dobrze, wiesz muszę się z tobą spotkać.
-Dobrze to może o 14 dzisiaj na ławce pod brzozą a tak w ogóle po co chcesz się spotkać?
-Wiesz,... przyjdź a się dowiesz.
W jego głosie wyczułam, że był trochę zdziwiony, ale kogo innego mogę poprosić o pomoc, jego pewnie, też nie zadowala, że Angie i German są razem. Wolałabym, żeby to Pablo był z nią. Siedziałam w salonie na kanapie i tak rozmyślałam, dłuższą chwilę.

Violetta

Jadąc z tatą samochodem, zauważyłam, jak Thomas siedzi na ławce i ...płacze? Nie mogłam tego zrozumieć! czemu to on miałby płakać. 

-Córciu chodź !

-Idę już tato!

Weszliśmy do szpitala, do sali Angie i zastaliśmy spakowaną torbę a także Angie siedzącą na rogu szpitalnego łóżka. Przytuliłam ją i poszliśmy, tata wziął jej torbę Wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy prosto do domu, ale znów po drodze zauważyłam Thomasa płaczącego. Angie spojrzała na mnie.

-Violu to Thomas?

-Tak, i płacze, ale nie wiem czemu

-Po proś tatę, aby się zatrzymał i podejdź do niego !

-Dobrze!

_____

-Tato mogę tutaj wysiąść ?

-A po co?

-Bo ...m... umówiłam się z Leonem,  - Nie lubię okłamywać taty, ale nie miałam innego wyboru.

-Dobrze.

Samochód się zatrzymał ja wysiadłam i podeszłam do Thomasa.

-Co tutaj robisz Thomas, i czemu płaczesz?

-Przepraszam, ale chyba nie jesteś właściwą osobą z którą mam rozmawiać na takie tematy.

-No wiem, ale zrobi ci się lepiej jeżeli się wygadasz.!

-No dobrze, a więc wyjeżdżam do Hiszpanii, a nie chcę wszystkiego stracić studia, no i jeszcze ....

-Thomas a w ogóle czemu wyjeżdżasz do Hiszpanii?

-Ponieważ moja babcia umarła parę dni temu i teraz to wszystko wzięło się do kupy i płaczę.

-Współczuję ci, ale do stracenia studia już nie masz spłonęło, a zanim je odbudują trochę minie.

Mówiąc to on nagle mnie pocałował. Było wspaniale, ale przecież ja jestem dziewczyną Leona.

-Co ty robisz, ja jestem dziewczyną Leona! Już wybrałam!

-Powiedz, że nic nie czułaś, a cię zostawię w spokoju, wyjadę i już nigdy mnie nie zobaczysz.

-Mmmm Thomas, nawet jeżeli coś do ciebie czuję to nie ma to żadnego znaczenia, zrozum jestem dziewczyną Leona i nie chcę go stracić!

Powiedziałam to, po czym pobiegłam do domu, ta rozmowa sprawiała mi ,,problemy'' , czułam, że zdradziłam Leona a również, że mogłabym coś czuć do Thomasa. 

Angie

Weszłam do domu, po czym przytuliłam mamę, tak dawno jej nie widziałam. German zaniósł moją torbę do mojego pokoju a Olga zrobiła mi taką domową, moją ulubioną herbatę a do tego ciastka z czekoladą.

Nagle weszła Violetta, wyglądała na trochę roztrzęsionom. German ją zapytał:

-Co się stało?

-Nic tato co musiałbyś, wiedzieć!

Szybko za nią pobiegłam. Wydawało mi się że to coś związane z chłopakiem, nie myliłam się. Weszłąm do jej pokoju, zastałam ją płacząca.

-Angie, bo Thomas.... mnie pocałował, a ja przecież jestem dziewczyną Leona!

-Violu, musisz mu powiedzieć, że nic do niego nie czujesz , bo nie czujesz prawda ?

-No właśnie nie wiem...

Mówiąc to płakała, a ja próbowałam ją pocieszyć.

-Violu zastanów się kogo bardziej kochasz!

-Ale ja się boje, że wybiorę, źle: bo Leon jest zawsze tam gdzie chce i mnie wspiera, a Thomas mnie rani, ale stara się i walczy o moje względy. A poza tym Angie dopiero wybierałam między nimi, i już wybrałam Leona.

-Violetta, to ty musisz zdecydować, nie jest ważne czy już wybierałaś, czy nie i nikt nie może zdecydować za ciebie. 

Pocałowałam ją w czoło i wyszłam, stwierdziłam, że musi teraz zostać sama i się zastanowić. Zeszłam po schodach w dół, a mamy nie było.

-German gdzie mama?

-Dosłownie przed chwilą wyszła, mówiła, że idzie się przejść !

-Aha !

Przytuliłam go i pocałowałam w usta.

-Angie przez te parę dni, brakowało mi cię!

-Mi ciebie też!

-Bardzo się martwiłem o ciebie, gdy byłaś w śpiączce !

Angelika

Wyszłam trochę wcześniej, bo tak to musiałabym się tłumaczyć Angie, a tak to Germanowi powiedziałam tylko, że idę się przejść. Usiadłam na ławce i czekałam, aż w końcu słyszę jakiś głos zza pleców.

-Cześć Pablo!

-Cześć Angelika! Co u Angie? 

-Dobrze,dzisiaj wyszła ze szpitala.

-Aha a po co się dzisiaj spotkaliśmy?

-Bo wiesz, czy mogę cię prosić o pomoc!

-W czym?

-W rozdzieleniu Angie i Germana?

_________________________________________

Zapraszam do czytelników i pisania komentarzy.